1. عناوین بیانگر غفلت زدا و زمینه ساز بودن قرآن نسبت به پذیرش حق
& ذکر
& ذکری
& تذکره: ذکر به معنای یاد کردن و یا سخن گفتن درباره کسی است. و به معنای آوازه و شرف نیز استعمال شده است. همچنی بر آنچه که موجب عبرت باشد نیز اطلاق شده است؛ اطلاق ذکر بر قرآن یا به جهت به یاد انداختن یاد خداست، و یا به اعتبار به یاد انداختن داستان پیشینیان و مواعظ آنها؛ و قرآن از آن جهت که موجب ارتقای حیات بشری از حیوانی به انسانی می شود ذکر نامیده شده است.
& موعظه: اسم مصدر از وعظ و به معنای پند و اندرز بوده و بر حادثه ای که موجب عبرت باشد اطلاق می شود. موعظه چیزی است که موجب رقت قلب شده و آن را به سوی خدا مایل کند و از سرکشی باز دارد. سر و کار آن با دل است نه عقل.
2. عناوین بیانگر برانگیزنده بودن قرآن
& بشیر، بشری، نذیر، عذر و نذر: بشارت خبر شادی بخش و انذار خبر دادن از چیز ترس آور است؛ اطلاق بشیر و نذیر بر قرآن از این جهت است که خبرهای شادکننده برای اهل ایمان و خبرهای ترس آور برای اهل کفر می باشد.
3. عنوان بیانگر شفا بودن قرآن برای امراض باطنی
& شفاء: دلالت بر علاج امراض باطنی انسان دارد. مصدر است و به معنای بهبود بخشیدن از بیماری و درمان کردن آن است. همچنین بر دارو و درمان هم اطلاق شده است. در قرآن شفاء به لحاظ درمان کردن بیماری های معنوی انسان به کار رفته است.
4. عناوین بیانگر روشنگری قرآن نسبت به همه مراحل کمال یا ابعاد انسان
برخی عناوین ناظر به بعد روشنگری قرآن است که در مرحله شناخت فکر . عقل را هدایت کرده و به انسان بینش درست و یقینی می بخشد.
& نور: در برخی موارد مراد از کلمه نور که در قرآن بکار رفته است، قرآن است. اطلاق نور بر قرآن یا به لحاظ حقیقت متعالی ?ن است و یا به لحاظ روشن نمودن مسیر سعادت انسان.
& بصائر: جمع بصیرت و به معنای بینش است. و بر چیزهایی مثل دلیل و .. که موجب بینش عقل می شوند اطلاق می شود.
& هدی: این وصف دال بر این است که انسان دارای هدفی بوده و به سوی آن در حرکت است؛ و برای شناختن راهی که او را به این هدف ببرساند نیازمند به یک راهنما که همان قرآن است می باشد.
& رحمت: قرآن با راهنمایی انسان ها رحمت عامی را برای همه انسان ها فراهم کرده و برای انسان های خاص که به این راهنمایی عمل کرده اند، رحمتی خاص را به ارمغان می آورد.
